reisverlag 4

7/9

Na eerst sinds een tijdje weer lekker kunnen uitslapen, daarna een scootertje gehuurd.
Toevallig zagen we in de gps een turtle farm staan en besloten daarheen te rijden.
In eerste instantie zag het eruit als niet heel veel.
Er kwam een vrouwtje naar ons toe, die ons de 5 grote zwembaden voor de schilpadden liet zien.
In 2 van de bakken zaten grotere schildpadden, die we mochten vasthouden.
In de andere 3 bakken zaten kleintjes van ongeveer 10 maanden, die mocht je ook zo vasthouden.
Echt zo schattig allemaal.
Dat vrouwtje begon uit te leggen over het project wat ze daar deden over het laten uitkomen van de schildpad eieren en als ze oud en sterk genoeg zijn vrij te laten in de zee.
Natuurlijk vonden we dit erg leuk en besloten te helpen.
Je kreeg een certificaat met je naam erop van het WNF.
Dus wij 2 sterke schildpadjes uitgezocht en die in een bakje gedaan, (Frank jr en Wenda jr).
Toen kwam het leukste gedeelte, we moesten namelijk nog een stukje op de scooter achter dat vouwtje aan rijden naar de zee toe.
Dus ik achterop bij Frank met 2 bakjes water met de schildpadjes erin.
Bij de zee aangekomen stapte we in een bootje en werden we een stukje van het land afgevaren.
Na 10 minuutjes varen mochten we ze dan eindelijk loslaten.
Zwemmen dat ze deden, we konden ze nog een stukje zien en toen waren ze de grote zee wereld in.

8/9

Onze reisdag van Kuta Bali naar Senggigi Lombok.
In Senggigi gelijk naar een toerist center gegaan om daar het tripje voor de Rinjani vulkaan te boeken en de bootreis naar flores.

9/9

Werden we om 5 uur opgehaald bij ons hotel om ons naar het meeting point van de Rinjani trekking te brengen.
De taxi rit was echt doodeng, het was donker en de chauffeur sliep volgens mij zelf nog half.
Geen straat verlichting en hij reed steeds met klein licht waardoor je de scherpe bochten amper zag aankomen.
Aangekomen bij het meetingpoint om 6.15 kregen we daar ontbijt.
Wij waren de eerste en helaas moesten we best lang wachten op de rest van de groep.
Om half 9 was eindelijk iedereen er en had ook iedereen ontbeten dus konden we gaan.
Ons was verteld dat we nog wat uitleg zouden krijgen maar dat was niet het geval (haha was te verwachten natuurlijk).
We werden met zo’n klein (pick up/vracht) wagentje met de groep achterin mee genomen naar het begin punt van de trekking.
Met een groep van 8 + 4 draagmannen en de gids (mr. Moon) zouden we gaan lopen.
Die 4 draagmannen hadden werkelijk alles bij zich, tentjes/slaapspullen/eetspullen/water/kookspullen/eten echt ongelofelijk.
We zijn op ongeveer 600 meter hoogte begonnen met lopen, eerste stukje was redelijk te doen maar wel echt super heet.
Na ongeveer 20 a 30 minuten lopen kwamen we pas bij het echt begin punt van de berg aan, met een grote boog werd dat aangegeven.
Toen begon het avontuur pas echt.
De gids vertelde dat het beter was als we gewoon zelf zouden lopen zonder gids, anders zou het tempo misschien te snel zijn.
We begonnen met een de groep van 8 maar al snel was er een snelle groep van 4 en een langzame groep van 4(daar zaten wij bij;)).
Het was echt zwaar, en het allerergste was nog dat die mannen die alle spullen naar boven moesten dragen in manden(zie foto) die deden het zo makkelijk.
Ze sprongen en liepen hard overal over en doorheen (snap nog steeds niet hoe).
Deze dag zou de langste zijn van de 3, maar niet de zwaarste.
We zijn in ongeveer 8 a 9 uur 2000 meter geklommen.
Over boomstammen heen klimmen, tussen de wortels van de bomen, hoge stappen en bloedheet, dat was de eerste helft van de dag ongeveer.
Na de 3de stop kwamen we het bos uit en zagen we pas hoe hoog we waren al, het was een stuk met alleen maar dorren heide en paden van mul zand waar je in uit gleed.
Maar het was prachtig, we zaten gewoon boven het wolkendek echt zo gaaf.
En toen het laatste stuk waren grote stenen en rotsen waar je redelijk moest klimmen met handen en voeten.
Alles gaat namelijk redelijk stijl omhoog, je moet ook niet te vaak achter je kijken want dan zag je de afgrond.
1 verkeerde stap en dan had je echt een mega groot probleem.
Eindelijk waren we aangekomen bij het kamp voor de eerste overnachting(+-2650).
Dat was een probleem want er waren zoveel kleine kampjes en je moest dan tussen de rotsen en alles gaan zoeken naar jou gids en groep :S.
Na een paar keer vragen werden we nog verder omhoog gestuurd maar ons kamp was nergens te bekennen, we waren echt kapot en werden een beetje chagrijnig hiervan.
Ineens zagen we in de verte ( waar we vandaan kwamen ) onze groep lopen.
Wij die kant op gelopen en eindelijk waren we aangekomen bij het kamp, als laatste helaas dus we konden ons tentje niet kiezen (maar we hadden een perfect plekje gelukkig).
Snel onze spullen de tent in en omkleden want het was heel koud, ongeveer 5 graden.
Met onze warme kleding aan en mooie matchende jassen (van de organisatoren geleend) zaten we op een grote steen voor ons tentje en konden we genieten van de zonsondergang.
Wat was dat mooi zeg, zo geweldig.
Daar hadden we de hele dag hard voor gewerkt en dit was de beloning.
Op de achtergrond zag je zelfs nog de punt van de vulkaan op Bali.
De zon was onder en het word dan echt heel snel donker en nog kouder.
De gids en zijn mannen waren voor ons aan het koken en wij gingen ons eigen kamp vuurtje maken om een beetje bij op te warmen.
Na het eten zijn we eigenlijk snel naar bed gegaan, het was een erg lange dag en de volgende ochtend werden we weer om 6 uur gewekt voor de zonsopgang .
Helaas echt amper geslapen, het was koud en sliep echt zo hard.

10/9

Om 6 uur gewekt door de gids, we kregen ontbijt en daarna omkleden en spullen inpakken om weer te vertrekken.
De zonsopgang was helaas niet heel bijzonder omdat de zon aan de verkeerde kant op kwam.
We begonnen met lopen en ik merkte gelijk al de erge pijn in mijn knieën.
De pech was dat het eerste stuk stijl afdalen was richting het krater meer.
Omdat dit een gevaarlijk stuk was bleef de gids wel bij ons en moesten we eigenlijk als groep lopen.
We moesten over grote rotsen naar beneden lopen en klimmen.
Maar die stomme grote stappen klimmend naar beneden waren zo belastend dat ik ze echt niet kon bij houden.
Bij elke 3 meter moest ik ongeveer bijkomen van de pijn, na een uurtje begon ik zelfs te trillen op me benen en kon ik zelfs met rusten niet stilstaan ik leek wel dronken.
Het leek wel of ik de controle over mijn benen verloor, wat veel angst met zich mee bracht.
1 misstap of 1 keer goed uitglijden en ik lag in de afgrond.
Frank had al een paar keer gezegd dat we misschien beter terug konden gaan, gelukkig ben ik echt heel eigenwijs en ik wilde wel verder.
Eindelijk beneden bij het krater meer, dat was een makkelijk stukje lopen eindelijk een beetje vlak.
Ongeveer 2 uur later dan de groep kwamen we aan bij de hotspring waar we een lange pauze hadden om te zwemmen en te lunchen(helaas voor ons dus niet echt).
Heel even de hotspring in, dat was wel even zalig na 1,5 dag zweten en niet kunnen douchen.
Na de lunch weer verder gegaan, we moesten het stuk wat we gedaald waren aan de andere kant weer omhoog lopen helaas.
Eerste stuk was goed te doen, een soort van heide heuvels.
Maar toen begon het pas echt.
Via rotsen en stenen omhoog klimmen , het werd steeds steiler en moeilijker.
Ik zat er helemaal doorheen, zowel Frank als ik waren al verschillende keren bijna uitgegleden en elke keer schrok ik er zo van.
De pijn in me knieën was echt absurd en ook de kracht in mijn armen werd steeds minder.
Toen kwam het aller moeilijkste stuk, bijna rechtop staande wanden waar je omhoog moest klimmen.
Kleine steentjes waar je op kon staan en aan vast houden.
Ik vond het zo doodeng, de afgrond achter je en dan zoiets beklimmen.
Ben toen ingestort, wilde niets meer, niet vooruit en niet achteruit, kon alleen maar huilen.
Uiteindelijk heeft Frank me gekalmeerd en heeft me er door heen gesleept (zoals de hele weg al ).
Anders had ik er nu nog gezeten.
Later hoorden we dat meerdere mensen daar last van hadden gehad.
Eindelijk waren we boven(+-2600), snel naar het kamp om weer warme kleding aan te trekken en genieten van de zonsondergang.
Boven was het zo mooi, prachtig en heerlijk maar de weg ernaartoe was echt hel.
Weer gegeten bij het kampvuur en snel naar bed.

11/9

Om 2.20 ’s nachts werd de groep wakker gemaakt om de trekking voort te zetten naar de top( the summit) , dit schijnt het lastigste stuk te zijn.
Het is 3 uur omhoog in los grind, je zet 3 stappen en je glijd er weer 2 terug.
Ze beginnen zo vroeg om als het goed is op tijd voor de zonsopgang boven te zijn.
Voor ons was het niet echt mogelijk omdat je na de klim weer terug komt naar het kamp om te ontbijten en vervolgens de hele afdaling moest lopen.
En wij moesten op tijd in de haven zijn om de boot Flores te halen.
Na weer een nacht niet slapen werden wij om 6 uur gewekt voor ontbijt en zijn om half 7 gaan lopen naar beneden.
Met 1 van de draagmannen zijn we naar beneden gelopen.
Het eerste stuk was wel lastig weer, heel mul zand je kon amper normaal lopen zonder uit te glijden.
Daarna werd het makkelijker , weer een soort grote heide heuvels.
Over het algemeen redelijk te doen.
Omdat we het allebei redelijk gehad hadden en het lopen goed ging zijn we eigenlijk in 1 keer naar beneden gelopen ( 6 uur) zonder pauze te nemen.
Eindelijk waren we weer in de bewoonde wereld, alles deed zeer en we waren kapot.
Er zou voor ons een pick up klaar staan om ons naar de haven te brengen waar onze tassen al zouden staan.
Helaas door mis communicatie tussen het toeristen kantoor en de mensen van de trekking was dit helaas niet het geval.
Na een half uur heen en weer bellen, konden ze geen auto meer regelen want dat zou te lang duren.
Dus moesten we achterop de scooter bij 2 mannetjes, zonder helm en bescherming.
Ik was het er zo niet mee eens maar ja we hadden niet echt een andere keus.
Gelukkig reden ze op zich wel rustig, maar mijn mannetje was klein dus ik stak een kop boven hem uit ongeveer dat is best eng als je steile hellingen naar beneden gaat.
Na ongeveer een half uur op de scooter waren we weer bij het begin punt van de trekking waar we onze tassen hadden achtergelaten.
Als excuus kregen we daar nog lunch en zijn toen naar de haven gebracht met de auto.
De haven was er nog niet echt, ze waren nog bezig met bouwen en er was dus ook niets.
We werden daar achter gelaten door de chauffeur, wel een beetje apart zo.
Frank had gelukkig nog wel het nummer gevraagd van zijn baas, voor het geval dat de boot niet zou komen.
De boot zou er om 3 uur zijn, maar er was geen boot toen we om 10 over 3 aankwamen.
Nou weten we inmiddels heel goed dat hier niets echt op tijd gaat dus maar braaf wachten.
Maar omdat er ook verwarring was geweest over welke haven we nou zouden opgepikt worden,
Werden we om half 4 toch wel een beetje onrustig.
Frank gebeld naar de man van de Rinjani trekking, en vervolgens naar het toeristen kantoortje en die zeiden de boot komt eraan.
Frank had ook het nummer van de kapitein van de boot gekregen zodat we zelf even konden bellen.
Dus Frank de kapitein bellen maar die sprak niet goed Engels en was bijna niet te verstaan, na 2 keer bellen kwam er ineens een auto aan waar 2 mannen uitstapten met het Komodo logo op hun shirt.
Dat moest voor ons zijn, wat waren wij opgelucht.
Ze kwamen ons vertellen dat de boot eraan kwam en ze wachtte samen met ons op de boot.
Ook vertelde ze dat ze al sinds gister avond hadden geprobeerd te bellen naar onze gids om te vragen hoe laat we beneden zouden zijn.
Het was namelijk geen probleem als we meer tijd nodig hadden voor onze afdaling ,want dan zouden ze ervoor zorgen dat de boot ergens zou stoppen om te snorkelen met de mensen die al opgestapt waren.
Lekker geregeld zo weer , maar ja niets aan te doen.
Een beetje gekletst met die mannen en grapjes zitten maken over dat we wel naar de boot konden zwemmen omdat we zo vies en bezweet waren van 3 dagen klimmen .
Uiteindelijk kwam de boot iets van half 5 de “haven” binnen varen.
Maar toen was het grapje geen grapje meer helaas.
De boot kon niet dichtbij genoeg varen en moest dus iets van 50 meter voor de kust zijn anker uit gooien.
Ze hadden op de boot een soort van 1 persoonsmatras en dat was het “bootje” wat ons heen er weer kon varen.
Alleen raadde ze dat af omdat je erg goed je evenwicht moest houden en wij waarschijnlijk toch wel in de zee zouden belanden.
Er zat dus niets anders op dan schoenen uit en in onze kleding erheen zwemmen.
Dat kan ook echt alleen hier, wat een belevenis weer.
Op de boot als 2 verzopen katjes stond iedereen ons natuurlijk gek aan te kijken en allemaal vragen stellen.
Onze tassen werden wel 1 voor 1 door 2 kereltjes op dat matras naar de boot gebracht.
In eerste instantie zouden we bij de rest op het dek slapen maar gelukkig was er nog een cabin vrij dus hadden we die nog snel kunnen boeken toen we stonden te wachten.
Was wel lekker, konden we ons omkleden en even lekker uitrusten op bed.
Na het eten op het voordek zijn we gelijk gaan slapen.
Lukte helaas weer niet echt, door de hitte en de herrie van de motor.

12/9

Na het ontbijt op het voordek zijn we gaan snorkelen.
We lagen met de boot voor een eiland, na het snorkelen gelijk aan land gegaan om een waterval te bezoeken.
Erg mooi, en een heerlijke plaats om te relaxen.
Daarna weer terug naar de boot voor de lunch, en daarna nog wat gesnorkeld op verschillende plekken.
’s Middags nog aan land gegaan bij een zout water meer, dat was wel mooi maar niet heel bijzonder.
Na het avond eten weer vroeg naar bed omdat we toch wel wat uurtjes misten aan slaap.
Frank heeft die nacht geslapen als een blok, helaas was ik en de rest allemaal wakker omdat de zee zo onrustig was dat de boot echt tekeer ging als een gek.
Alle kanten gingen we op, ik dacht echt we gaan omslaan.

13/9

De volgende ochtend hoorden we dus dat iedereen bang was en niet kon slapen, zelfs 1 iemand had vast een reddingsvest gepakt.
De matrasjes op het dek schoven alle kanten op.
Toen vertelde ook verschillende mensen over een soort zelfde boot die in 2011 gezonken was ook door onrustige zee.
Ben ik even blij dat ik het pas daarna hoorde.
Na het ontbijt zijn we verder gevaren naar een manta ray point.
De eerste keer dat we het water in gingen zagen we echt niets, de stroming was ook echt heel erg.
Een stukje verder gevaren, weer het water in en nog steeds niets.
Frank en ik stonden alweer op de boot, de kapitein was vanaf de boot aan het zoeken en net toen ik dacht dit word helemaal niets meer zag hij er 1.
Wij heel snel het water in en daar waren ze dan eindelijk, we hebben er wel 5 gezien.
Zo groot, echt niet normaal.
Wat een pracht beesten zijn het, zo mooi hoe ze heel kalm voortbewegen.
’s Middags naar de Komodo eilanden gevaren.
Na veel verwarring over dat er eilanden dicht waren wegens een bezoek van de president van Indonesië zijn we uiteindelijk naar het Rinca eiland gegaan.
Op het eiland konden we kiezen tussen 3 routes, klein/middel/groot.
Als groep kozen we voor middel, dat was ongeveer een wandeling van 1,5 uur.
Al in het begin lagen 3 Komodo’s, maar die deden niet zoveel omdat ze allemaal een gebroken poot hadden door het vechten met elkaar.
Verder het bos in hadden we echt zoveel geluk, er waren net 2 vrouwtjes aan het vechten.
Eerst niet spectaculair, ze gingen op elkaar liggen en over elkaar heen.
Maar een paar minuten later, achtervolgde ze elkaar rennend en ineens stopte ze en stonden ze recht tegen over elkaar.
Ze bliezen tegen elkaar als 2 katten en ineens stonden ze rechtop en vielen ze elkaar aan met de voorpoten en tanden.
Heel gaaf om te zien.
De Komodo vrouwtjes vecht met elkaar om het nest waar ze eieren leggen en de mannetje vechten met elkaar om een vrouwtje te winnen.
Misschien leuk om te weten dat Komodo’s 1 keer per jaar paren en dat duurt ongeveer 4 uur.
Daarna zagen we een stuk verder nog een baby Komodo, een waterbuffel, wild zwijn en herten.
Een mooi route zo, alle dieren die op het eiland leven gezien.
Toen op de boot weer gegeten, helaas alweer rijst (al 5 dagen lang ,2 keer per dag rijst).
De laatste nacht op de boot, eindelijk een beetje geslapen omdat we niet gingen varen en de motor uit ging.

14/9

Na het ontbijt voor de laatste keer gaan snorkelen en daarna naar Flores gevaren.
Rond een uur of 2 lagen we in de haven van Labuan Bajo, en het was echt zo druk daar.
Het hele stadje was echt zo druk, het was namelijk sail Komodo (zoals sail Amsterdam bij ons).
Die pech hadden wij dus een beetje, er was bijna geen hotel meer die plek had.
Alles zat zou vol, iedereen komt daarnaar toe.
Na 3 hotelletjes hadden we eindelijk een kamer, voor 1 nacht beschikbaar maar.
Vo l met muggen maar ja we konden niet anders.
Nog niet echt besloten wat ons volgende plan zou zijn, want de route die we in NL hadden bedacht stopte hier.
Door de drukte wilden we niet in Labuan Bajo blijven dus aan bus geboekt voor de volgend dag naar Bajawa.

15/9

Om 6.15 opgehaald bij het hotel door een public bus.
Op internet stond bij veel reisverhalen dat dat echt een leuke ervaring zou zijn en je een keer gedaan moest hebben.
Nou dat hebben we geweten, de busrit die 8 uur zou duren duurde uiteindelijk 12 uur.
De bus was ook helemaal vol geladen met tassen, zakken rijst en hele grote zakken uien.
Het dak was aardig volgebouwd en ook de achterkant van de bus zat helemaal volgeladen.
Waar de zitplaatsen voor de mensen waren, was in het gangpad van alles neergelegd waaronder die mega grote zakken uien.
Daar moesten we de letterlijk overheen lopen om te kunnen zitten.
Er waren 16 zitplaatsen, maar ook dat maakte niets uit want er kunnen dan makkelijk 20 mensen in.
Het gevolg was dat Frank op een zak rijst in het gangpad moest zitten en andere mensen op de zak uien.
Met het rijden zakte het dak aardig in elke keer, dat dat busje niet uitelkaar is gevallen is een wonder.
Onderweg nog 2 keer een lekke band gekregen.
Aangekomen in Bajawa waren er helaas niet zoveel hotelletjes en het was ook niet een heel leuk dorpje.
Na het eten zijn we naar een toeristen bureau gelopen en daar ontmoette we Florian.
We gingen een tripje boeken voor de volgende dag naar de oude dorpjes en de hotspring.

16/9

Om 9 uur opgehaald bij het hotel door de chauffeur en door Florian, hij was onze gids voor de hele dag.
Als eerste wilde we kijken of er iets te regelen viel met een vlucht terug, of naar Borneo.
Met Florian naar een lokaal reisbureau gegaan om te horen wat mogelijk was.
Blij dat Florian erbij was want ze spraken niet heel goed Engels.
Na een uur hadden we dan toch een vlucht naar Borneo, wel met 3 x overstappen maar ja.
Daarna zijn we naar het dorp en huis van Florian gegaan om daar zijn eigen gemaakte koffie te drinken( echt heel lekker).
Daar een tijdje gepraat over hoe dingen gaan in Indonesië enz.
Zo kwamen we ook om het onderwerp onderwijs, omdat ik daar wel nieuwsgierig naar was.
Toen liet Florian al iets los over dat hij kinderen probeert te helpen die de kans niet hebben om naar school te gaan, ik was gelijk geïnteresseerd(later in het verhaal meer).
Daarna begonnen we onze rit met de kleine dorpjes die we gingen bezoeken.
Hij vertelde er veel over en we hebben ook veel gevraagd ook.
Veel te veel informatie om allemaal op te schrijven, ik denk dat ik het niet eens meer weet allemaal.
2 dingen die ik wel echt heel interessant vond waren, dat de mensen die op een natuurlijke manier overlijden werden allemaal voor het huis begraven maar baby’s die 7 dagen waren of jonger en die overlijden die worden recht onder het huis begraven.
Omdat ze geloven dat dat een hele goeie energie geeft aan het huis en de mensen die erin wonen.
Ze denken namelijk dat een baby tot 7 dagen puur is, en vanaf dag 8 gaan ze al hele kleine dingen begrijpen en zijn ze dus niet meer puur en rein.
En het andere is dat de baby’s zelf hun naam uitzoeken.
Dat gaat als volgt, de ouders van de baby moeten alle namen van hun voorouders uit hun hoofd leren.
Als de baby dan geboren is word het na een aantal dagen in een hele schone ruimte gelegd.
De ruimte mag niet beïnvloed zijn door geur.
Dan moet 1 van de ouders alle namen van of de vrouwelijke voorouders of de mannelijke voorouders opnoemen, ongeveer een minuut per naam.
En als de baby dan niest en hij poept zwart zaad, dan is dat zijn naam.
Dat vond ik wel heel grappig.
We zijn nog naar 2 andere dorpen geweest, eentje waren ze toevallig bezig met het opbouwen van een party ruimte voor een bruiloft.
En die andere had een begrafenis die we van afstand een beetje hebben gezien, we wilden er niet heen uit respect.
Het mocht wel, en stonden gewoon toeristen omheen om foto’s te maken.
Verder zijn we nog naar een hotspring geweest, er waren 2 rivieren die bij elkaar kwamen de hete en de koude.
Dat was maar goed ook want de hete was 43 graden, maar met het koude gemixt was het heerlijk.
Nog een stukje door het bos gelopen waar Florian ons van alles liet zien en ruiken zoals kruidnagelbomen, ananas planten, cacao bomen, koffie bomen en ook een kaneel boom waar hij zelfs een stuk heeft afgehaald voor ons(ruikt heerlijk).
Toen we terug waren in Bajawa zat dat verhaal van die kinderen die niet naar school kunnen nog steeds in mijn hoofd.
Met Frank al een beetje over gehad, en we wilden er wel meer van weten en als we een paar dingen duidelijk hadden wilden we wel helpen.
’s Avonds eerst naar het hotel en daarna weer terug naar Florian (ook om de bus naar Moni te regelen) maar ook onze vragen die we nog hadden over zijn projectje te kunnen stellen.
Na een tijdje praten wist ik al zeker dat ik wilde helpen en Frank was het er ook mee eens.
Florian had een gezin in gedachten die wij wel goed kunnen steunen, die het heel hard nodig hebben.
Ik vroeg of hij dan eventueel een foto zou kunnen sturen van het meisje dat we zouden steunen, maar hij zei heel eerlijk liever niet.
Hij wilde liever dat we het gezin in het echt zouden ontmoeten, we zaten een beetje te dubben omdat we waarschijnlijk niet binnen enkele jaren zouden terug komen naar Indonesië.
Ook was onze planning nu wat strakker vanwege onze vlucht naar Borneo en konden we niet langer blijven in Bajawa.
En toen ineens zei hij, dan gaan we nu…het was inmiddels 8 uur.
Ik zei is goed, ik wilde het ook het liefst zo snel mogelijk.
Dus wij in een auto gestapt van een vriend van Florian en naar zijn dorpje gereden.
Bij het huisje aangekomen was het toch wel een beetje vreemd.
Daar was het hele gezin, met ze 8en woonden ze in 1 huis.
Vader, die niet meer kon werken wegens HIV(vandaar de geld problemen).
Hij was timmerman, deed alles met zijn handen en heeft zelfs zijn eigen huisje gebouwd.
Moeder, 3 dochters waarvan er eentje niet meer thuis woont omdat de school te ver weg is, 3 zoons en nog een neefje die bij hun woont omdat de nieuwe man van zijn moeder hem niet accepteert.
Het huisje had echt niet veel, 2 slaapkamers met ieder een 2persoonsbed, waar ze dus overdwars met ze 3en of 4en inslapen zonder matras.
Wat keuken spulletjes en stoelen en een tafeltje.
Het was een rare situatie, toen Florian vertelde waarvoor Frank en ik langs kwamen wisten ze niet hoe ze moesten reageren.
Aan de ene kant heel blij maar aan de andere kant heel verdrietig en machteloos dat ze niet voor hun eigen kinderen kunnen zorgen en dit van vreemde moeten accepteren.
We hadden besloten om de oudste dochter Gunda 12jr te gaan helpen, dat leek ons het beste want als zij dan klaar is en goed werk kan vinden zou ze haar jongere broertjes en zusjes kunnen helpen.
Ze hadden het schoolgeld voor dit jaar nog niet kunnen betalen, dus besloten we om haar gelijk het geld te geven.
Dat was echt een vervelend en naar gevoel, om daar zo je portemonnee open te trekken en er even zoveel geld uit te halen en te geven.
Ze wisten echt niet hoe ze moesten reageren en waren echt doodstil, het was wel vreemd om te doen maar wel echt zo geweldig mooi.
Wij gaan haar brieven schrijven en zij ons, dus dat maakt het heel persoonlijk en mooi.
Nu hebben we zelf de foto van haar en het gezin kunnen maken en gezien hoe ze leven.
Als iemand hierin geïnteresseerd is, laat het ons weten.
We kunnen dan misschien wat meer uitleg geven en je in contact brengen met Florian.

17/9

Vroeg opgestaan want om 6 uur hadden we de bus naar Moni.
Weer een public bus helaas maar dit keer wel iets beter kunnen zitten.
Ongeveer 1 uur waren we in Moni, en Florian had voor ons gelukkig al gereserveerd bij Bintang hotel voor ons.
We kwamen aan en werden gelijk al heel vrolijk welkom geheten door Tobias(eigenaar) en zijn neefje Billy.
Het was heel gek maar het voelde alsof we binnenstapte bij vrienden, zo’n gevoel gaven ze ons.
Het hotel werd door de hele familie gerund, heel leuk om te zien.
Gelijk maar een Tobias gevraagd voor een tripje de volgende dag, en hij wilde wel rijden en zijn neefje zou dan ons gids zijn.
En gevraagd wat we die middag nog konden doen, ze vertelde dat we een mooie wandeling konden maken van ongeveer 1,5 uur langs een waterval en met mooie natuur en uitzichten.
In de avond lekker vroeg naar bed gegaan, ik was van plan om het verslag tot zover op het blog te zetten maar helaas was er in heel Moni geen internet :P

18/9

Na een over heerlijk ontbijtje(voor de aller eerste keer echt lekker brood gegeten in Azië) zijn we vertrokken met Tobias en Billy in de auto naar de Kelimutu berg(3 kleuren meer).
Bijna boven aan de berg stapte we uit de auto en moesten we het laatste stukje lopen.
Eenmaal boven was het echt prachtig, de krater is namelijk in 3en gesplitst en elk stuk heeft een eigen meer met een andere kleur.
Doordat de vulkaan actief is veranderen de kleuren van de meren.
De meren zijn al veel verschillende kleuren geweest maar zijn nu blauw, groen en turquoise.
Was echt heel mooi om te zien, ook een heel mooi uitzicht over Flores.
Daarna zijn we nog langs een hotspring geweest, een traditional house en een dorpje waar ze weving deden.
Het was een heerlijk dagje zo, en ook echt zo gezellig met Tobias en Billy.
In de auto wilden ze graag onze muziek horen, dus steeds mijn telefoon in de radio geplugd.
’s Avonds heerlijk gegeten bij Bintang en geluisterd naar Billy die liedjes zong en speelde op zijn gitaar, hij kon het ook echt goed.
Nog een paar liedjes op de laptop laten horen, en hij kon ze dan na 1 keer horen na spelen echt super knap.

19/9

Na eerst heerlijk uitgeslapen te hebben zijn we daarna op ons gemakje gaan ontbijten en gewoon bij het hotel lekker naar mensen kijken en een beetje kletsen met Tobias en Billy.
We moesten namelijk wachten op een ander stelletje die een wandeling van de top van de Kelimutu naar beneden aan het maken waren.
We zouden namelijk met z’n 4en naar Ende gebracht worden door Tobias en Billy.
In de auto erg lopen grappen en lachen, was heel gezellig.
Bij het hotel aangekomen moesten we afscheid nemen van ze helaas.
En het klinkt misschien echt zo raar, we zijn er maar 2 nachten geweest maar het voelde wel als vrienden.
Maar we gaan ze ooit nog wel een keer opzoeken, we hebben nu zoveel redenen al om naar Flores terug te komen.
En Frank heeft ze moeten beloven dat de volgende keer dat we zouden komen we dan met ze 3en zouden zijn :P
Nu lekker relaxen bij het zwembad en morgen ochtend vroeg het vliegtuig in naar Koepang en daarna Jakarta, en overmorgen van Jakarta naar Kuala Lumpur en vanaf daar naar Maleisisch Borneo.